Inwentaryzacji środków trwałych, tak jak innych składników majątku, dokonuje się na podstawie roz. 3, art.26 ustawy o rachunkowości, metodą spisu z natury lub potwierdzenia sald przychodów i rozchodów. Taki spis z natury nie obejmuje prawidłowości naliczenia amortyzacji .
Ustawa przewiduje uproszczenie polegające na przeprowadzeniu inwentaryzacji nie rzadziej niż raz na 4 lata w dowolnym dniu roku obrotowego. Duże jednostki powinny posiadać instrukcję inwentaryzacyjną zawierającą: oznaczenie inwentaryzowanych składników, techniki, formy i metody inwentaryzacji, harmonogram czynności, poszczególne etapy, imienny skład komisji, obieg dokumentów oraz zasady rozliczenia różnic.
W mniejszych jednostkach wystarczające jest wydanie zarządzenia w sprawie inwentaryzacji, jednakże musi ono zawierać: rodzaje składników objętych spisem, datę przeprowadzenia spisu oraz skład komisji inwentaryzacyjnej. Bardzo ważne jest określenie, co uważa się za obiekt inwentarzowy, czyli środek trwały.
Ogólnie zakłada się, że obiektem inwentarzowym jest środek trwały, stanowiący całość, a mianowicie: - spełnia określone funkcje usługowe lub produkcyjne - nadaje się do wyodrębnienia w przestrzeni, np. między innymi obiektami lub budynkami Inwentaryzację należy przeprowadzić w obecności osoby materialnie odpowiedzialnej za powierzone mienie, a w składzie komisji muszą znajdować się przynajmniej 2 osoby. W arkuszach spisowych ujmuje się stan faktyczny, stanowią one dowód księgowy i powinny być sporządzone zgodnie z wymogami zawartymi w art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości.
Dokonując spisu środków trwałych nie ujmuje się w arkuszach spisowych wartości tych środków, informacje te uzupełnia dział księgowości na podstawie ksiąg rachunkowych. Po zakończeniu spisu zamieszcza się informację o pozycji, na której zakończono spis, a w arkuszach nie pozostawia się żadnych pustych miejsc.